Buraya bir şeyler yazmak istiyorum. Kendimi sorumlu hissediyorum. Okuyana karşı değil kendime karşı. Bu blogun hayatımda yaptığım güzel şeylerden biri olduğunu ancak eskisi gibi yazmadığımın farkındayım. Aslında kasmanın alemi de yok bir şekilde gidiyor. Mu? Böyle deyince de bir şekilde gitmiyor. O dengeyi iyi yakalamak lazım.
Kendi kendine duygu ve düşünceler olsun bu yazının konusu. Ortamdan bahsedeyim önce; haziran ayının sonlarına yakışmayacak kadar serin mersinin nemli havası, hatta o serinlik yüzünden burnum akmaya başladı. Lise hayatım boyunca yattığım yatağın yerinde şu an duran, en sevdiğim koltuk takımımız yerine aldığımız, eskittiğimiz 2. takım olan köşe koltuk takımının çek yat kısmı durmakta; ve ben onun üzerine, her zamankinin ters yönünde yatarak bu yazıyı yazmaktayım.
Her zamanki gibi denizin dalgalarının hışırtısı, hızla geçen arabaların lastiklerinden gelen sürtünme sesine karışmakta... Belkide ağaçlardan gelen yaprakların sesine. Sesin kaynağını algılamak için konsantre olmak gerekiyor bazen. Yarın sabah her sabahki gibi denizin üzerinden doğan güneş üzerime vurarak uyandıracak beni, bu yüzden perdelerimi açıp yatıyorum. Kendime kızıyorum bazen, nasıl bir ergen bunalımı yaşamışım da görememişim güneşin iyimser yüzünü yıllarca. Aslına bakılırsa içten içten kazımışım o duyguyu zira o yıllara ait en belirgin his o güneşin verdiği iyimserlik, umut duygusu.
Ama yine geçmişten bir duygu eskilerden bir his var içimde. Şimdinin hissettirdiği ile aynı. "Kaçış"ın verdiği suçluluk hissi.
Özgürlüğüm kısıtlanıyor gibi oluyorum böyle durumlarda, fedakarlık gerekiyor çünkü. Yeteri kadar bencil olamıyorum. Olmak istiyorum. Bu sefer de bu hissiyat, bencilliğin verdiği güzel duyguyu bitiriyor.
Ah neanderthaller sizin zamanınızda da böyle miydi bu işler?
2 Yorum:
Ne kadar çok şikayet etsenizde hiç bir zaman kendinizi düşünen bencil bir insan olamayacakmışsınız hissini verdi bu yazı bana. Belkide yanılıyorumdur:). Bana çok yabancı değil bu gelgitler..
Olmak istiyorum ama :)
Yorum Gönder